In het echte leven

Hij had een verhaal. Maar hij wist niet goed hoe hij het ook op papier moest krijgen. Met die vraag buitelde Niels mijn mailbox binnen. Het was een mailtje dat ik niet kon negeren. Want ik geloof heel erg in het belang van je verhaal kunnen doen. En ik weet ook dat er soms een groot verschil is tussen het verhaal in je hoofd en dat verhaal ook op papier krijgen. Wat in je hoofd vanzelfsprekend is, blijkt dat op papier soms helemaal niet te zijn.

Van het een kwam het ander, waardoor ik op een goede dag bij Niels in de woonkamer zat. Met heel veel vragen. En tegelijkertijd maar met één: vertel. Vertellen deed Niels. En ik luisterde. En leerde. En stelde mezelf vragen. Als een simpele uitstap naar de winkel al zoveel drempels en hindernissen met zich meebrengt. (Een chauffeur vinden, de rolstoel in en uit de auto doen, een winkel vinden met gangpaden die breed genoeg zijn om in te manoeuvreren, zelf niet aan spullen uit hogere rekken kunnen, beseffen dat je waarschijnlijk een boodschap van je lijstje zal vergeten, hopen dat je niet naar het toilet moet op het moment dat je in de winkel bent …) Zou ik het dan kunnen blijven opbrengen om het toch te doen?

Praten met Niels deed me heel erg nadenken over wat vanzelfsprekend is en wat niet. Hoe vanzelfsprekend we die vanzelfsprekendheid vinden.

Het werd vooral een verhaal over de impact van pesten want Niels had geen fijne schooltijd.
Het werd ook een verhaal over het gevaar van hokjesdenken en hoe we dat toch allemaal doen.
Het werd een verhaal over hoe gamen een uitlaatklep kan zijn en ook een verslaving.
Het is een verhaal dat hoopt dingen in gang te zetten.
Het werd een verhaal dat dat doet alleen al omdat het een verhaal is geworden.
Het is een verhaal dat uit het leven gegrepen is.
Het is fictie.

Het is, kortom, een verhaal dat heel veel van de redenen waarom ik schrijf samenbrengt. Ga het vooral lezen, zou ik zeggen.