Ik lag in een zwembad in de Provence en plots lag ik daar niet meer alleen. Lea en Alice dobberden mee in mijn hoofd. Ze bleven. Het werd een verhaal over warmte en wespen, over wantrouwen en weemoed. Het is een verhaal over eenzaamheid en wat dat met een mens doet, ook al ben je niet alleen.
De laatste pagina heb ik tranen met tuiten gehuild. Merci, merci, merci om dit verhaal te schrijven.
Lissa – My bookish world