Er was eens een berg …

Er was eens …, begin juli, deze Italiaanse berg. En ik logeerde er bovenop.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik heb het opgedronken, dat zicht, uren aan een stuk. Hoeveel perspectief en adem er plots was, daar boven op die berg. Ik moest er alles van grijpen wat er te grijpen viel. Je kon niet met de auto tot in het dorp. Dus we gingen niet zo vaak van de berg. En als we gingen, dan moest het de moeite waard zijn. Het was altijd de moeite waard. En de klim naar boven was dat ook telkens weer.

Ik ben met loden schoenen de laatste keer terug van de berg gekomen. Ik wist wat me te wachten stond. Hoe ik mijn agenda veel te vol had gestopt. Omdat ik moest doen wat ik moest doen. En dan was er ook nog wat ik wilde doen. Ik zwoer mezelf dat ik de berg en de adem en het perspectief zou meenemen.

Natuurlijk lukte dat niet. Natuurlijk holde ik mezelf binnen de kortste keren weer achterna.

Zat ik weer uren naar mijn scherm te staren voor die grote opdrachtgever. Degene waar ik al bijna heel mijn freelancebestaan voor werk. We hebben samen heel veel moois gemaakt. En ik heb ontzettend veel kunnen leren en groeien. Het was heel fijn samenwerken. Tot het dat niet meer was. Telkens ik het afgelopen jaar aan een opdracht begon, kon ik alleen maar denken: wat gaan ze anders willen? Wat doe ik verkeerd? Wat zie ik niet? Wat begrijp ik niet?

En omdat ik ben opgevoed met het idee dat je alles kan als je maar hard genoeg je best doet, dacht ik dat ik dit ook kon, als ik maar hard genoeg mijn best deed. Ik moest gewoon nog één tandje bijsteken. Mijn berg voelde verschrikkelijk ver weg. Tot er plots het besef kwam: (spoiler alert – mijn flauwste woordspeling ever) ik BEN een berg. Ik mag plaats innemen. En onverzettelijk zijn. Ik mag de vraag stellen: wat zou ik WILLEN kunnen?

Ik heb de samenwerking stopgezet.

En nu zit ik op mijn berg. Om te kijken. Perspectief te zoeken. Me af te vragen wat ik nu precies wil en hoe ik dat ook allemaal kan doen marcheren. Want er is zoveel goesting. En zoveel angst, die maakt dat ik dat gat dat ik heb gemaakt liefst zo snel mogelijk dichtrij met bekend en vertrouwd. En uiteraard zijn er ook gasrekeningen en kinderen die naar school gaan (of niet) en hongerige magen die gevuld moeten worden en een gang die eigenlijk elke halve dag gestofzuigd moet worden.

Ik heb geen idee wat 2022 zal brengen. En dat jeukt en wringt. En dat is zalig. Zoveel ongereptheid, zoveel mogelijkheden, zoveel opnieuw beginnen. Ik weet niet of het lang en gelukkig zal zijn. Maar ik weet wel: ik ben nu gelukkig. En uiteindelijk is altijd gewoon een aaneenschakeling van heel veel nu’s.