Zinnen

Dochterlief is sinds kort de trotse eigenaar van het soort knuffelkat dat eigenlijk is bedoeld voor bewoners van woonzorgcentra. Het ziet eruit als een kat, je kan het aaien en borstelen, als je er een batterij in stopt ademt het zelfs. Maar het is geen kat. (Dat hoeft ook niet, want we hebben al een dik, ros exemplaar rondlopen dat overal haar achterlaat, constant om eten zeurt en bij voorkeur braakt op houten ondergrond. De voordelen van een levende kat, die kennen we.)

Maar de niet-levende en toch ademende kat dus. Dochterlief vond het maar niks, dat ademen. Of ik de batterij er weer uit kon halen. Een operatie waar om een of andere reden ook de zandloper van het tandenpoetsen moest worden bijgehaald. (Elke bijkomende ademtocht was er duidelijk een te veel.) Maar voilà, een korte ingreep later ademde de poes niet meer.

Alleen had ik de batterij eruit gehaald op het moment dat de kat inademde. En nu zat er dus een ‘deuk’ in de buik. Geen zicht, oordeelde de dochter.

Mijn geduld met dit soort prullerij is beperkt. Het geduld van de dochter is vooralsnog tout court beperkt. Niet zo veel later vloog de zandloper dan ook door de kamer.

‘Mama, ik was zo kwaad dat ik de tijd heb weggegooid.’

Het is een zin die ik nooit zou bedenken. Dat kan ik alleen maar jaloers vaststellen. Nu moet ik hem nog in een van mijn boeken smokkelen.