Undercover

Natuurlijk vallen er ook minder filosofische en meer praktische bedenkingen te maken bij een cover.  Het is de buitenkant van je boek. En ja, we zeggen wel dat het de binnenkant is die telt, maar we weten allemaal wat we daar écht mee bedoelen. Dat het toch de buitenkant is die door de band bepaalt of we iets vastpakken of niet.
Een cover past liefst ook bij inhoud van je verhaal (geloof me, dat is minder evident dan het klinkt). Bij de stijl van de uitgeverij. Bij de heersende trends. En het is tenslotte handig meegenomen als jij hem als schrijver ook simpelweg mooi vindt. Het belang van een cover is dus moeilijk te overschatten.
Mijn covers en ik, wij hebben er al een hobbelige rit opzitten. Er was de cover die nog helemaal omgegooid werd nadat hij al in de folder was verschenen. Er was de cover die pas aangepast werd toen Standaard Boekhandel zei dat ze het boek anders niet inkochten. (Dankuwel, Standaard Boekhandel!) Er was de illustrator die mijn verhaal zo goed in beeld vatte dat alles opgetild werd. Er was de illustrator die weigerde ook maar iets aan de tekening aan te passen. Er was de cover die me deed watertanden. Toen ik dat mailde, antwoordde de uitgeverij in kwestie: ja, maar we gaan hem toch niet gebruiken. (Waarom hem dan in vredesnaam aan mij laten zien?) Er was de cover die dagen open stond op mijn computer. Gewoon. Om naar te kunnen kijken. Samenvatting: ik heb er al aardig wat slaap over gelaten, over mijn covers.
Maar nu besloot ik het dus over een andere boog te gooien. Blind vertrouwen. A leap of faith. Ik zou mezelf er geen beeld bij vormen. Ik zou het dit keer loslaten. Ik liet het zelfs zo hard los dat ik niet vroeg naar termijnen. Geen idee had ik wanneer ik een eerste voorstel zou mogen verwachten.
En dan zat daar plots een mailtje van mijn uitgever in mijn inbox, een paar dagen geleden. We hebben een eerste covervoorstel binnengekregen.
Ook al was ik aan het koken, moest ik het huiswerk van mijn dochter nakijken en was ik met diezelfde dochter aan het onderhandelen over wat ze voor het eten al mocht eten, natuurlijk moest ik gelijk op de bijlage klikken. De cover was prachtig. Perfect, eigenlijk. Veel mooier dan ik het me had kunnen voorstellen. Minimalistisch. Sterk grafisch. Met een knipoog naar de inhoud. Ik kon alleen maar heel breed grijnzen en denken: wauw, wordt dit echt mijn cover? En ook: wauw, zo makkelijk kan het dus ook!
(De dochter heeft chips gekregen, ja, maar daar gaan we het hier verder niet over hebben.)