Kakafonie en harmonie

We zitten met vier op de kade van de haven van Oudeschild. Onder onze bungelende benen blikkert het water van de Waddenzee. In de voormiddag zijn we meegegaan met een garnalenkotter. Op een spiegelgladde zee hebben we zeesterren geaaid, zeehonden gezien en natuurlijk ook garnalen gevangen. Ons deel van de vangst staat in een plastic zakje tussen ons in op de kade. Regelmatig grijpt iemand erin voor een nieuwe portie. (Iedereen kan zijn garnalen nu zelf pellen, hoe geweldig is dat?) De meeuwen cirkelen boven onze hoofden, af en toe tuft er een boot voorbij. Wanneer dat de ‘Anna’ is, begint de echtgenoot, die helemaal niet kan zingen en alleen maar liedjes kent die echt niemand wil onthouden, te zingen: ‘Ik heb een boot, haar naam is Anna en ze ligt hier in de sloot.’ Een oorwurm van jewelste.

De echtgenoot wordt – gelukkig – onderbroken door een triomfantelijke kreet van de dochter. Ze heeft beet. We hebben een krabbennetje gekocht. We hebben al vaker krabben gevangen. Maar altijd met hengeltjes. Dit keer hebben we ons aas van spek in een netje gedaan, met een gewicht eraan. ‘Veel beter,’ volgens de mevrouw van de winkel. Ze heeft gelijk. De dochter haalt zonder verpinken drie krabben uit het water. En herhaalt dat een paar minuten later opnieuw. En opnieuw.

De krabben krijgen een naam en worden dan teruggezet. Johannes zet zichzelf meteen in aanvalspositie, de scharen gesperd, op zijn achterste poten. Pierewiet tuimelt zelf alweer het water in voor we hem kunnen terugzetten. George I weigert het aas los te laten en scheurt het netje bijna kapot. George III bewijst de echtgenoot dat een krab ook met zijn achterste scharen kan pitsen, zelfs al heb je hem keurig in het midden van zijn schild vast.

We vissen, terwijl de zon over onze hoofden doucht en de krabben schuifelen en de smaak van verse garnalen tussen onze tanden kruipt. ‘We gaan varen op het kanaal, ze is de allermooiste boot van allemaal!’

Op mijn zwartste momenten kan ik mezelf wel eens afvragen wie dat ooit bedacht heeft, dat ideaal van het harmonieuze gezin.

Het is al zo allemachtig moeilijk om het tussen twee volwassenen die er bewust voor hebben gekozen om samen te zijn te doen marcheren. Wie kan dan denken dat het ook nog gaat werken als je die twee genenpoelen lukraak (meerdere keren) samengooit? In ons huishouden lijkt het meer kakafonie dan harmonie. Er is altijd wel iemand die luider is. Of ontstemd. Of simpelweg niet mee wil doen. Hoe vaak ik al niet verzucht heb waarom het niet kan zoals op papier. Daar is ook disharmonie. Uiteraard. Maar altijd in functie van het verhaal.

En dan zijn er die gouden momenten waarop er plots harmonie is in de kakafonie. Waarop ik me niet kan voorstellen dat ik het ooit met iemand anders zou doen, het leven, dan met deze drie. Momenten die zich niet laten afdwingen, je kan alleen maar dankbaar je handen openen als ze zich aandienen. En zingen. ‘Ik heb een hele mooie, splinternieuwe boot.’