Lentefeest

De dochter zou een lentefeest krijgen. Zodra we dat helder hadden, wist ik dat ik veel werk zou krijgen. Dit was een belangrijk moment. Hier zouden verhalen over verteld worden. Dit was een verhaal om te vertellen! Dat kon ik niet aan mijn neus voorbij laten gaan.

Het werd een zalig moment. Onder de appelboom. (Waar anders?) Met een zelfgemaakte (fake) taart van zeven verdiepingen, met homemade koekjes (chocolade, uiteraard!) en smoothie. Met kaarsjes. En wensbloemen die openplooien in het water. Met kinderen die bloemen planten. (In taart, jawel.) Met limonade met knikkers in. En een ijsbar. (Dat is een ding, ja.) Met een optreden op de trampoline door het lentefeestkind in kwestie.
Toen ik ’s avonds een uitgeput kind in haar bed stopte, vroeg ik het me natuurlijk af. Wat zou ze onthouden van deze dag? Zou ze het verhaal onthouden dat ik haar probeerde te vertellen? Over diepe wortels in heel veel verschillende soorten. Over openbloeien. Over gedragen zijn. Over vruchten plukken. Over je vuur brandend houden. Over vonken. Over hoe ‘help’ het dapperste woord is en hoeveel mensen er klaar staan om haar te helpen.
Zouden het die zaken zijn die haar bijblijven? Of zou ze vooral verder vertellen hoe we dagenlang plantjes water hebben gegeven met de kleinste vindbare injectiespuit omdat geen enkele plant gemaakt is om in een potje van 2 cm doorsnede te wringen maar dat toch moest gebeuren want anders paste het niet in de taart. Zou ze niet eerder onthouden dat een goed lijmpistool altijd redding brengt? Dat als je de helft van het gehaalde eten kwijt bent, het verstandig is om eens op de achterbank te kijken. Dat je anderhalf uur bezig bent om twaalf kilo sinaasappelen met de hand te persen.
Ook heel waardevolle levenslessen. Daar niet van.
Ik weet welke verhalen ik zal blijven vertellen.