Verhaalspier

‘Wanneer is je boek klaar, Tine?’ vraagt mijn kinesist terwijl hij zijn naalden bovenhaalt. Hij zou de vraag kunnen stellen omdat hij aan smalltalk wil doen. (Het zijn wel naalden die hij uit de kast haalt.) Of omdat hij oprecht graag wil weten wanneer hij mijn nieuwste thriller kan lezen. Maar ik vermoed dat hij de vraag vooral stelt omdat ik vanmorgen belde of ik mijn afspraak naar voor kon schuiven. En omdat hij net zijn vingers onderaan mijn achterhoofd heeft gezet en daar ergens heeft geduwd op een punt dat mij het gevoel geeft dat mijn hoofd gaat exploderen. Ik vermoed dat hij de vraag ook stelt omdat hij graag wil weten hoe vaak hij zijn naalden nog boven moet halen om mijn gespannen nekspieren gemasseerd te krijgen. Hoeveel keer mijn nek nog gekraakt moet worden.

Ik heb stress. Te veel stress. Dat weten we allebei. En wekelijks hier op de tafel liggen helpt. Maar het lost natuurlijk het probleem niet op. Dat weten we ook allebei. Mijn boek afschrijven gaat dat probleem evenmin oplossen. Dat weet ik, in elk geval. Als ik schrijf, heb ik geen stress. Als ik schrijf heb ik het voor het zeggen. Ik kan alles mogelijk maken. Geen grotere kick dan verhaallijnen in elkaar doen haken, een plot onverwachte kanten doen opdraaien of die ene echt schone zin kunnen serveren. Nee, het schrijven is niet het probleem. Waarom stuiter ik de laatste maanden dan toch als een strakgespannen veer door het leven?
Stress en betekenis zijn altijd met elkaar verbonden, lees ik de volgende dag. Je gaat je niet opwinden over zaken die voor jou niet van betekenis zijn. ‘Dat is het probleem,’ vertel ik mijn man die avond triomfantelijk. ‘Ik wil aan veel te veel dingen betekenis geven.’
Hij snuift. ‘Natuurlijk geef jij aan alles een betekenis. Meestal een stuk of drie zelfs. Het is verschrikkelijk vermoeiend.’ Mijn aha-erlebnis is voor hem duidelijk meer zoiets als een open deur instampen.
Toon mij een steentje, en ik kan je er inderdaad zo drie verhalen bij vertellen. Hoe het steentje uit iemands schoen is gegooid en zo van Leuven in Bierbeek is terecht gekomen. Hoe dat steentje onderdak vormt voor een pissebed. Hoe diezelfde steen een kleuter doet struikelen die daar de rest van zijn leven een litteken aan overhoudt. Hoe dat litteken hem een bijnaam geeft. En een aardsvijand. En een lief.
We vertellen allemaal constant verhalen. Het is hoe we onszelf en ons leven betekenis geven. Maar mijn verhaalspier is misschien, op zijn zachtst gezegd, overontwikkeld. Ik vertel het heel vaak in lezingen. Ik was niet dat kind dat al stripverhalen zat te tekenen of sprookjes in elkaar knutselde. Ik schreef niks. Ik las wel verschrikkelijk veel. En ik maakte hele verhalen in mijn hoofd. In honderden versies van de werkelijkheid heb ik heel mijn jeugd lang geleefd.
En vandaag zit ik dus met een overspannen verhaalspier. Het is geen spier van de soort die de kinesist kan losmasseren. En zelfs met zijn naalden zal hij er niet bijraken. Dus wat nu gedaan? Masseer ik de spier zelf los met zoete verhalen die zacht binnenlepelen in een binge sessie Bridgerton? Kick ik af van het verhalen vertellen en hoe dan? Cold turkey? Ga ik een maand lang net alleen nog maar heel straffe verhalen lezen? Het is niet dat er geen stapel klaarligt.
Of ga ik voor één keer luisteren naar wat mijn lijf vertelt? Ga ik minder begrijpen en meer voelen?Ga ik terwijl ik dit schrijf niet meteen ook bedenken wat mijn man zal zeggen als hij dit leest. ‘Een overspannen verhaalspier. Je moet gewoon minder tegelijk willen doen en meer loslaten. Een overspannen verhaalspier. Echt iets voor jou om er zo’n verhaal bij te verzinnen.’
Tsja.