“The more bored I get, the more ideas bubble to the surface.”
Aha! Ik was al fan van alles wat Brené zegt over kwetsbaarheid en schaamte, maar nu ging ik eens goed recht zitten. Misschien werd het toch tijd om Netflix te installeren op mijn computer? Ik wil al een tijdje The lost daughter zien. En Brené Brown herself heeft net een serie gelanceerd. After life heb ik ook nog niet gezien. En… Juist …
De essentie van het hele verhaal is natuurlijk dat het een serie moet zijn met een voorspelbare structuur. Iets wat té goed is, dat werkt niet. Dan word ik helemaal opgeslorpt door de serie en ik moet natuurlijk wel in mijn eigen verhaal blijven zitten. Mijn (vrije) tijd is het voorbije decennium een bijzonder kostbaar goed geworden. (We kunnen het hier nog eens hebben over kinderen.) Als ik kan kijken, dan wel liefst naar iets dat ik ook echt heel graag zie. The Tourist, bijvoorbeeld, (met Jamie Dornan, niet met Johnny Depp), heb ik de voorbije week verslonden. Die dialogen! Die setting! De manier waarop er zo verschrikkelijk veel gezegd wordt zonder woorden. En dan dat einde.
Ik heb er zo van genoten en was tegelijkertijd zo jaloers, want wat had ik dit graag zelf gemaakt. Zou ik This is Cake! moeten gaan bingen om dat te kunnen doen? Het klinkt verleidelijk, dat zeker. En wanneer heeft Brené geen gelijk?
Ik heb het daarnet dan toch eens gecheckt. We zitten al lang aan het maximumaantal toestellen wat ons Netflixabonnement betreft. (Ja, ik zou hier wéér iets kunnen schrijven over kinderen.) Misschien moet ik zo dadelijk toch eens kijken naar een abonnement op Disney+. Voor diezelfde kinderen. En voor het schrijven. Omdat Brené me overtuigt. Niet omdat daar het nieuwe seizoen van Grey’s Anatomy als eerste zou opkomen. Stel je voor.
There are no reviews yet.