Verveling

Tine10 mei 2022

Plus one is the loneliest number.
You are my person. You will always be my person.
Everybody lies.
De echte kenners weten dat dit quotes zijn uit achtereenvolgens Sex and the City, Grey’s Anatomy en House. Aan de andere mensen, ook welkom 😉 Ik kan hele passages citeren uit de series, omdat ik ze jaren heb gebruikt tijdens het schrijven. Toen ik mijn eerste boeken schreef, wisselde ik het schrijven constant af met kijken naar een stukje serie. Zat ik vast? Kijken! Vroeg ik me af waarom ik dit eigenlijk allemaal deed? Kijken! Had ik een keigoed stuk geschreven? Kijken!

Mijn voornaamste argument was dat het goed was voor mijn Engels – er waren geen ondertitels. Maar ik voelde me er toch schuldig over, want hoeveel tijd was ik daar nu in godsnaam aan het verspillen achter dat scherm? Al helemaal toen ik series begon te gebruiken als Body of Proof en Unforgettable. Series die ik eigenlijk echt niet zo goed vond, maar toch bleef ik kijken. Want de kick zat hem in het voorspellen wat er nu ging gebeuren. (Na een tijdje kon ik tot op de tien seconden voorspellen wanneer de dader ontdekt zou worden in Body of Proof – dat was altijd in hetzelfde tijdsframe.)
Ik deed het af als een guilty pleasure, nam me mettertijd voor ‘volwassen’ te worden, ook als schrijver, en het kijken van series tijdens het schrijven verwaterde. (De geboorte van twee kinderen hielp daar ook beduidend bij, maar dat geheel terzijde.)
Twee weken terug las ik in Atlas of the heart, de laatste bestseller van Brené Brown, hoe ook zij voorspelbare series (herbe)kijkt tijdens het schrijven. Het helpt haar om die laag in haar brein die snel is afgeleid in slaap te wiegen en de laag die daaronder zit aan te boren, die laag die betekenis geeft en verbanden legt waar die er eerder niet waren. De laag die je nodig hebt om creatief te zijn en plots te bedenken.

“The more bored I get, the more ideas bubble to the surface.”
Aha! Ik was al fan van alles wat Brené zegt over kwetsbaarheid en schaamte, maar nu ging ik eens goed recht zitten. Misschien werd het toch tijd om Netflix te installeren op mijn computer? Ik wil al een tijdje The lost daughter zien. En Brené Brown herself heeft net een serie gelanceerd. After life heb ik ook nog niet gezien. En… Juist …
De essentie van het hele verhaal is natuurlijk dat het een serie moet zijn met een voorspelbare structuur. Iets wat té goed is, dat werkt niet. Dan word ik helemaal opgeslorpt door de serie en ik moet natuurlijk wel in mijn eigen verhaal blijven zitten. Mijn (vrije) tijd is het voorbije decennium een bijzonder kostbaar goed geworden. (We kunnen het hier nog eens hebben over kinderen.) Als ik kan kijken, dan wel liefst naar iets dat ik ook echt heel graag zie. The Tourist, bijvoorbeeld, (met Jamie Dornan, niet met Johnny Depp), heb ik de voorbije week verslonden. Die dialogen! Die setting! De manier waarop er zo verschrikkelijk veel gezegd wordt zonder woorden. En dan dat einde.
Ik heb er zo van genoten en was tegelijkertijd zo jaloers, want wat had ik dit graag zelf gemaakt. Zou ik This is Cake! moeten gaan bingen om dat te kunnen doen? Het klinkt verleidelijk, dat zeker. En wanneer heeft Brené geen gelijk?
Ik heb het daarnet dan toch eens gecheckt. We zitten al lang aan het maximumaantal toestellen wat ons Netflixabonnement betreft. (Ja, ik zou hier wéér iets kunnen schrijven over kinderen.) Misschien moet ik zo dadelijk toch eens kijken naar een abonnement op Disney+. Voor diezelfde kinderen. En voor het schrijven. Omdat Brené me overtuigt. Niet omdat daar het nieuwe seizoen van Grey’s Anatomy als eerste zou opkomen. Stel je voor.

Een reactie achterlaten Reactie annuleren