Vogel voor de kat

Halverwege de show wrong onze kater zijn slordige acht kilo onder het tuinpoortje door, om met overgave rond de poten van mijn stoel te komen kronkelen. Iets wat hij vroeger zelden deed, dus ik was aangenaam verrast door zoveel tekenen van genegenheid. De kat bleef maar rondkronkelen en dat gepiep was toch eigenlijk ook wel écht luid. Ik besloot toch maar eens poolshoogte te nemen. En daarbij net niet op een vogeljong te trappen dat verborgen in het gras luidkeels lag te piepen terwijl het uitgebreid besnuffeld werd door onze kater. Blijkt het toch nog ergens goed voor te zijn dat hij suf want ondertussen ruim op leeftijd is én drastisch overvoed. Twee telefoontjes naar de vogelbescherming en een tripje naar een buur van Natuurpunt later, is het jong uiteindelijk geëindigd in de verwarmde vondelingenschuif in Heusden-Zolder. (Ik heb godzijdank het soort man dat daar om tien uur ’s avonds als hij terugkomt van het squashen nog voor in de auto wil gaan zitten.) En wij hebben nu een patiëntennummer, waarmee we de vorderingen kunnen opvragen. Inderdaad, hoe cool is dat? Maar vooral: wat een aaneenschakeling van toevalligheden. Wat als ik mijn stoel een meter naar achter had gezet? Wat als de dochter haar show een uur eerder had opgevoerd? Wat als de kat niet net op dat moment zich met de zaken was komen moeien? Wat als het jong niet aan de rand van het nest had gezeten en er dus ook niet uitgekukeld was? Wat als mijn man niet ’s avonds laat nog een uur in de auto had willen zitten?

Het leven hangt aan elkaar van de toevalligheden, ik weet het. Daarom hebben we verhalen. Om van al die toevalligheden toch iets te breien dat logica heeft en zin en samenhang. Daarom zijn verhalen zo straf. En zo belangrijk.

De dag erna ging ik joggen in het bos. Ik kijk zelden naar het pad. Maar die dag keek ik, net op het moment dat ik op een vogeljong ging trappen dat daar parmantig op het pad zat. Ik ging opzij en dit jong was gelukkig al groot genoeg om aan fladderen te kunnen doen.

Twee keer is toeval, drie keer is een patroon denkt de journalist in mij dan. Maar de schrijver? Die ziet heelder verhalen die het universum mij wil vertellen. En de mens is blij dat ik in allebei de verhalen een schone rol had, dat ik iets goeds kon betekenen.

Het leven hangt aan elkaar van de toevalligheden en ik heb geen invloed op de toevalligheden die het leven op jouw pad gooit vandaag. Maar ik wens je toe dat je er schone verhalen mee kan maken.