Ondergang

1251. Aleid laat zich inmetselen in een kluis bij de kerk. In een tijd van ketters en kruistochten lijkt er niets belangrijker en al voelt niet iedereen in haar omgeving zich goed bij haar keuze, haar vrienden en familie kunnen die wel begrijpen en plaatsen. Of dat denken ze althans. Aleid slaapt en hoopt, luistert naar de velen mensen die langskomen. Ze eet en huilt en praat tussen haar vier muren. Tegelijkertijd probeert ze eelt op haar ziel te kweken en zichzelf te harden, want er is zoveel om spijt van te hebben en zo weinig dat helpt.
Aleid doet haar best. Meer dan haar best. Maar ze kan het niet helpen dat ze zich toch steeds meer vragen gaat stellen bij de God waar ze in gelooft en wat er in zijn naam gebeurt.
En haar hart laat zich niet opsluiten achter de dikke stenen, hoe graag ze dát ook zou willen. Het blijft denken aan Jacob. Aan liefde die niet mocht zijn, maar daarom niet minder echt was. Aan wat gebeurd is en nooit meer terug te draaien valt, of ze nu in deze kluis zit of niet. Wat doe je met de spijt die onvermijdelijk volgt na de zonde?

Sofie zit in de trein om haar vriend Matte op te halen, die drie weken door Ierland is getrokken. Sofie is bang. Om Matte terug te zien, want ze zijn met ruzie uit elkaar gegaan. Om wat ze Matte moet vertellen, want ze heeft ontdekt dat ze zwanger is. Sofie is boos. Op Matte, omdat hij er niet is nu ze hem nodig heeft. Op het leven, omdat het haar zo’n streek levert. Maar het meest van al mist Sofie Matte. Ze mist zijn knuffels, zijn kussen en zijn krokodillenverhalen.
Terwijl de trein voortdendert, razen de gedachten door Sofies hoofd. Ze heeft het gevoel dat ze niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk op een trein zit. Een die de verkeerde richting uitraast.
Een teder verhaal over kiezen en kwetsen, over krokodillen en vooral over de liefde.