Onderstroom

1251. Aleid laat zich inmetselen in een kluis bij de kerk. In een tijd van ketters en kruistochten lijkt er niets belangrijker en al voelt niet iedereen in haar omgeving zich goed bij haar keuze, haar vrienden en familie kunnen die wel begrijpen en plaatsen. Of dat denken ze althans. Aleid slaapt en hoopt, luistert naar de velen mensen die langskomen. Ze eet en huilt en praat tussen haar vier muren. Tegelijkertijd probeert ze eelt op haar ziel te kweken en zichzelf te harden, want er is zoveel om spijt van te hebben en zo weinig dat helpt.
Aleid doet haar best. Meer dan haar best. Maar ze kan het niet helpen dat ze zich toch steeds meer vragen gaat stellen bij de God waar ze in gelooft en wat er in zijn naam gebeurt.
En haar hart laat zich niet opsluiten achter de dikke stenen, hoe graag ze dát ook zou willen. Het blijft denken aan Jacob. Aan liefde die niet mocht zijn, maar daarom niet minder echt was. Aan wat gebeurd is en nooit meer terug te draaien valt, of ze nu in deze kluis zit of niet. Wat doe je met de spijt die onvermijdelijk volgt na de zonde?

Nore en Charlot zijn echte hartsvriendinnen. Ze doen zo ongeveer alles samen, maar dansen staat met stip op nummer één. Dan vertelt hun dansleraar dat hun dansgroep wordt uitgenodigd voor een performance in de bekende dancing Arno’s. Er wordt een reuze tienerparty gegeven die de grote vakantie inluidt. De twee vriendinnen zijn het er roerend over eens: hier moeten ze bij zijn! Maar Charlots ouders vinden dat hun dochter niets te zoeken heeft in een echte dancing. Charlot is razend jaloers op Nore die wel mag. Natuurlijk wil Nore dansen in Arno’s. Maar dan wel samen met Charlot! En dan is daar nog Eric, die hartjes zit te tekenen in de kantlijn van haar schrift. Nore vindt hem een clown. Maar wel een clown die ze beter wil leren kennen.