Ondergang

1251. Aleid laat zich inmetselen in een kluis bij de kerk. In een tijd van ketters en kruistochten lijkt er niets belangrijker en al voelt niet iedereen in haar omgeving zich goed bij haar keuze, haar vrienden en familie kunnen die wel begrijpen en plaatsen. Of dat denken ze althans. Aleid slaapt en hoopt, luistert naar de velen mensen die langskomen. Ze eet en huilt en praat tussen haar vier muren. Tegelijkertijd probeert ze eelt op haar ziel te kweken en zichzelf te harden, want er is zoveel om spijt van te hebben en zo weinig dat helpt.
Aleid doet haar best. Meer dan haar best. Maar ze kan het niet helpen dat ze zich toch steeds meer vragen gaat stellen bij de God waar ze in gelooft en wat er in zijn naam gebeurt.
En haar hart laat zich niet opsluiten achter de dikke stenen, hoe graag ze dát ook zou willen. Het blijft denken aan Jacob. Aan liefde die niet mocht zijn, maar daarom niet minder echt was. Aan wat gebeurd is en nooit meer terug te draaien valt, of ze nu in deze kluis zit of niet. Wat doe je met de spijt die onvermijdelijk volgt na de zonde?

Japan, de luchthaven van Narita. Bram valt bijna uit het vliegtuig, zo blij is hij dat hij er eindelijk is. Ook al komt hij om af te zien. Want is afzien niet de enige manier om iets goed te maken?
Elise stapt veel langzamer uit het vliegtuig, al is ze even vastbesloten. Ze zal haar vader, die na de scheiding met haar moeder in Japan is gebleven, niet meer laten vluchten in gladde praatjes. Deze keer wil ze haar échte vader. Maar kun je het verleden zomaar terughalen?
Zowel Bram als Elise worden geconfronteerd met een heleboel vragen. Hoe belangrijk is het om ergens bij te horen? Hoe vreemd en vertrouwd is de ander? En vooral: hoe vreemd ben je zelf?
Een confronterend verhaal over twee jongen mensen die met zichzelf in het reine proberen te komen. En een ontdekkingsreis door het land van de rijzende zon.